Kelimeler Öldüğünde...

Kelimeler öldüğünde
Boş kalır aklım fikrim
Deli divane olur ellerim
Yitik düşlerin düşsüzlüğünde
Haykırırım adını
Boş sokaklara vede caddelere
Kaldırımların elinde
Uyanırım her yeni güne

Kelimeler öldüğünde
Anlamsızlaşır cümlelerin
Virgüller noktanın yolunu keser
Ünlemler soru işaretlerinin
Dört mevsim sana benzer
Sen kimsesizliğinle koyun koyuna
Nefes nefese hatta
Uzansan dokunacaksın
Dokunsan yanacaksın

Kelimeler öldüğünde
Üşürsün yerli yersiz yere
Boş kalır duvar diplerin
Ellerinde kalemin
Hastaneden yeni kaçmış bir deli misali
Basarsın bileklerine
Kelimeler öldüğünde
Zaman hoyrat geçer
Sende ölüme yürürsün

Kelimeler öldüğünde
Yurtsuz bi serseriyi andırır yüzün
Gamzelerin solmuştur bir kere
Bir kere değilde bin kere
Kaybetmişsindir kendini
Düne bakarsın,yani yazdıklarına
Boştur kağıtlar,anılar yoktur
Tutuşturmak istersin olduğun yeri
Elin ateşe giderde
Yüreğinde hiç yoktur kin

Kelimeler ölmez aslında
Sadece terkeder seni
Sen öldü sayarsın
Her biten günün ardında
Eski ayrılıkları anarsın
Paketler bitirirsin bir nefeste
Bir nefeste hayatı tatmak istersin
Katran karasıdır gece
Anlamlar yaratırsın kendince

Kelimeler sana döndüğünde
Kendinden vazgeçme derdine düşmüşsündür
Aşktan sevgiden anlamam dersin
Tek derdin bunlardır aslında
Ne parasızlığı takarsın
Ne de yalnızlığı
Sen sevgiliyi anarsın
Yorulmuşsundur
Uykusuzsundur yüzyıllardır
Dere tepe değilde
Kendini geçmişsindir her gün dönümünde
Kelimeler ölümden sana döndüğünde
Aşka aldanırsın hemen
Seviyorum demek istersin
Gün geceye dönmeden

Kelimler ölmez
Kelimeler yanmaz
Kelimeler bulunmaz
Kelimeler kaybolmaz
Sadece sen unutursun
Gururundan sana burdayım diyemez
Her kelime bi anıdır aslında
Sen Azrailin geldiğini sandığında
Bir film sahnesi gibi akıp gider gözlerinden
Sen kelimelerde aşkı tadarsın
Sevemem ben bundan sonra derken
Her senli cümlede
Bir sevgili sararsın