Kelimeler de susturulursa ne kalır geriye?

Bir zamanlar “direniş” vardı sözlüklerde
Kimi zaman şiirle yan yana dururdu
Kimi zaman “onur”la kol kola…
Ama şimdi —
Sayfa çevirdikçe, boşluk kalıyor yerinde.
Çünkü silinmiş,
Çünkü susturulmuş bir halkın dilinden.

Sıra sıra televizyonlar,
Aynı haberle yıkıyor zihinleri:
“Her şey yolunda! Her şey güzel olacak!”
Yol dedikleri —
Açlığa, yalnızlığa, umutsuzluğa çıkan…

Oysa pazarda,
Domatesin fiyatı bile
İsyana yetecek kadar kızarmıştı!

Direnişi önce kelimelerden çıkardılar
Sonra sokaklardan
Slogan yasaklandı, megafon sustu
Meydanlar — polis bariyerine teslim!

Ardından düşünceye dokundular:
“Bu tweet suç.”
“Bu fikir sakıncalı.”
Çocuklar artık “isyan” kelimesini bilmez oldu
Çünkü öğretmen korktu
Çünkü müfredat değişti
Çünkü mülakat listesinde “sessizlik” aranıyordu!

Ve en sonunda
Bir kelime daha sessizce silindi sözlükten:
“Umut.”

Ama bir şeyi unuttular…
Bir kelime, yürekten silinmeden
Gerçekten yok olmaz!

Biz hâlâ yazıyoruz —
Kalemle, gözle,
Susarak bile...
O kelimeyi:

DİRENİŞ!