Kelimeler Şiiri - Halime Erva Kılıç

İçimde yazma fırtınası esiyor. Niçin? Neyi yazmalıyım? O kadar çok sebep var ki! Nasıl, nereye sığdırayım? Hayallerimi mi yoksa şu evrenin güzelliklerini mi? Göremediğim sevgiliye hasreti mi? Anamın ağıtı, gökyüzünün sevdalarını mı? Acıyı mı, huzuru mu, mutluluğu mu, kederi mi? Sıkıntıyı, neşeyi mi? Neyi ne kadar anlatabilirim ki? Bu fırtınayı dindiremiyor yazmalarım, uyuşuk parmaklarımla mümkünatı yok.

İçimdeki ses susmuyor, ağrıtıyor başımı. Rüyalarımda bile yazıyorum. Nasıl bir tutkudur anlamış değilim. Sihirli bir kalem midir elimdeki? ”Hayır” öyle olsa kalemsiz yazmalarım olmazdı. Kalemsiz yazmalar sıkıyor en çok da. Çarşaf gibi dolanan, birbirine geçmiş karmaşık kelimeler, hesap soruyor rüyalarıma; esip geçtiğim cümleler. Dertsiz baş yok ki ortada “Dertsiz başıma, dert “diyeyim. Derdime bir ek de zamansızlığıma denk gelen, kelimeler. Hücrem gibiler. Her bir hücrenin yerini bulamayınca, yerleştirmeyince yuvasına satırların; eksikliği yıpratıyor, yıkıyor hücrelerin duvarlarını. Bu yıkıklardan içeri sızan mikroplar, hastalık gibi daha çok öldürüyor kelimeleri.

Sebepsiz olur mu iniltiler?

Sebepsiz olur mu kelimeler?

Kelimeleri döksem de buğdayla arpa gibi, okuyamıyorum cümlelerimi. Yüreği vuracağını bildiğim, dizelerimi. Sunamıyorum, zaten kendi içinde boğulmuş, yoğuşmuş bulutlara. Diyemiyorum bir harfini, kelimenin; bir kelimesini, cümlenin; bir cümlesini, dizenin. Karıncalanıyor bacaklarım.

Yazmak için ne kadar sebep varsa içimde, küsmek için hayata, barışmak için dünyayla, sevmek için, kızmak için, … Yazmamak için daha çok sebep var, asi kalemimde. Sıyrılamıyor kelimelerim. Anlamı yok, hecelerin.

Fırtınam, estikçe yıkıyor anlamını

Yitik cümlelerin

Yorulmuşken ellerim

Kalemim olmasa da, yazıyor

Rüyalarda bile kalem tutan, ruhum

Yüreğime kızan kelimelerin ızdırabıyla yazıyorum, her sabah

Çocuğum gibiler

Ah şu kelimeler!

Zincirine vurulduğum, kelepçeler

Nasıl da sancıtıyor, birikince

Halime Erva Kılıç'