Kelepçeli Kalemimden Denize Dökülen Sırlar

Kelepçeli Kalemimden
Bir martı gibi süzülüp, çırpınıyorum şu sıralar Denizin boğuk ve yorgun bakışlarında
Gölge gibi geçiyorum şu kahrolası dünyadan
Banklarda insanlar ruhsuz birer ölü gibi Yaşlı bir adamın gözleri nemli
Yaşamak için nefes almak yeter mi bayım?
Kalemi me kelepçe vuruyor düşüncelerim. Bocalıyorum.
Anlatamıyorum.
Ruhumu denize dayayıp dağılıyorum..
Geçmişe sırlarımı katıp uykulu gözlerime,
Yüreğime şifa diye anımsatıyorum..
Kim bilir kaç asırdır ben hep kendimi arıyorum?!