Kelebekler Üşümesin Şiiri - Mehmet Çoban ...

Usluca karlar erisin, tüm umut tohumları filizlenirken
Gönül dağını dolduran allı-pullu
Rengârenk
Kelebekler üşümesin
Tomurcuklanırken
Çiçekler
Her kuşluk vakti
Masmavi gök sağılsın
Tutam tutam gülümsemelerle
Mertçe, hevesle
İnsanca, inançla
Namertsizlere karşın
Dostluklar pekişirken
Dünyanın hiçbir yerini
Duman
Sis bürümesin
Hiçbir yerinde
Uğultusu kulakları sağır eden
Fırtınalar esmesin
Her yere
Bahara gelsin
Şenlensin cihan
Uzun kış sonrası
Gelen bahar
Gökkuşağı gibi rengârenk
Umut gibi
Arzu gibi
Taptaze kalsın
Ne yaşama
Nede yüreklere, kötülük bulaşmasın
Nergisler, sümbüller, leylaklar, süsenler kan pıhtısına dönmesin

Bezdiren, bıktıran zor zemheriden sonra, artık ilkbahar görünsün
Dereler, nehirler kendi yatağında
Munzur’ce
Fırat’ca
Zilan’ca
Gürül-gürül aksınki
Soysuzlar irkilsin
Göğe yükselen
Ufka süzülen
Güneşin doğduğu yer
Şimdi
Duman-duman
Çığlık çığlığa
Acısı hiçbir yere
Sığmayan
O yerler bizim eller
Eyvahlar olsun
Of
O yakılan yerler
Bizim ellere
Mazlumların diyarı
Baskına uğrayan ocaklar
Acılar, yasaklar
Çok
Yürekler sevgi
Kaynağı olsun
Beklenen güneş
Salkım-saçak
Doğayı, dünyayı sarsın
Artık fırtınalı günler, zifiri geceler bitsin
Özgürlük özlemi; yasak aşk gibi, nakış-nakış işlenip dillerde dolaşsın

Karanlığa teslim olan gökyüzünden kara kara bulutlar boşalsın
Berraklık gök yüzünde kalsın
Göz göze gelsin
Yıldızlar
Ayın şavkı yansıdıkça
Yer yüzüne
Ateş böcekleri
Küçük cüseleriyle
Saçtıkları mavi ışıkların
Etrafında semaha kallıp
Dönsünler pervane gibi
Beter günler bitsin
Ne kış olsun
Ne kıyamet
Sözde
Kendine “insanım” diyenlerlce
Ne doğa kirletilsin, ne insanlar nede diğer canlılar öldürülsün

Mehmet Çobanoğlu
28.12.2019
İstanbul