Kelebekler Kozaya Geri Dönemez!

Kelebekler ağlar mı bilmem
Ağlıyordu bir tanesi
Gözleri uzaklara dalmış
Minicik bir kızın düşünde…
Dönüp kanatlarının o güzelim rengini göremeyen
Küçücük bir kelebek
Ağlıyordu düşünde kızın…

Rengini vermek istemişti sevdiğine,
düşlerini,
küçücük ömrünü eklemek istemişti ömrüne
Olmadı…
Tırtıl olmak istedi yeniden
Sığınmak kozasına, kaçmak
Ol-ma…

“OLMAZ” diye bağırdı minik kız…
olmaz…
Elini uzattı rüyasına,
kelebeği aldı eline
eğildi bir suyun üzerine
rengini gösterdi kanatlarının
minicik bedene…
sonra kendi rengini gördü,
gözlerini…
gülümsedi kendine,
gülümsedi kelebeğe…

kelebekler gülümser mi bilmem…
gülümsedi kelebek de…