Kelebekler Hiç İki Bahar Görürmü?

Toprak ise yüreğini dallarına açardı..
Rüzgar bile susardı kokunda.
Sema, nazlı nazlı düşer
Rahmet olurdu dalında...

Bir gün;
Kanatlarımın üşüdüğünü,
Dallarının solup teninin öldüğünü gördüm.
Kış mevsimiydi rüzgarla gelen..
Kış uykusuna dalacaktı o gözlerin.
Toprağa uzanıp bahara açacaktı o yüreğin.

Hüzün çöktü küçük yüreğime.
Elbet sana olan aşkım bitmeyecekti..
Sen sonraki baharda tomurcuk açacaktın.
Topraktan aynı güzelliğinle kalkacaktın...
Ben ise; yalnızlığa kanatlanacaktım..

Yağmurlar yağsa,
Baharlar uzasa diye kaç kez iç geçirdim.
Hasret bulutları düşse de,
Bir gün karlı sabahlara uyanacaktık
Sen; gözlerini baharda gülümsemek için
Hülyalara dalacaktın...
Ben ise sonsuzluğa uçacaktım.

Sakın üzülme sevda gülüm.
Sevdam hep gökyüzünde olacak.
Sakın sitem etme bana;
Ne olur anla beni.
Kelebeklerin ömrü,
Hiç iki bahar görür mü gülüm?