Kelebek Ömrü Şiiri - Yılmaz Köksal

Bu acılarımı unutmayacağım..!
Ben güpegündüz sokak ortasında hem de bir kaldırım taşına oturup ağlarken... Yanımda sadece yanaklarımdan süzülen yaşlarla, sokaktan geçenlerin bana acınası bakan gözleri vardı.Yumruklarımı sıkıyorum, her yerim kan revan oluncaya kadar kaldırımları yumrukluyorum. Bu acı gerçekler ve büyük bir öfke...

Sonra seninle geçirdiğim son anlar geliyor aklıma.
Kırık bir kalple, çatlaklardan çiçekler açtırmaya çalışıyorum. Hayat kelebek ömrü gibiymiş, oysa hep öpüşecek gibi bakardık birbirimize. Hadi benim için son birşey yap ve beni bana ver bitirelim herşeyi. Hisleri, acıları, bunalımları, uykusuzlukları, kabusları..!
Ama istersen gel bitirelim sensizlikleri...