Kelebek Ömrü! ... Şiiri - Alparslan Çola ...

Yarım kalan gülüşlerin
Ilık ılık akan gözlerin
Sağalmayan yaraların
Nöbetidir ruhumu saran
Öyle gamlı öyle yaslı ve yalnız
Şizofren bir tad değiyor canıma
Üşüyorum;
Yüreğinde ısıt beni..
Diyor ki bana gönlüm;
Sen bir kelebek (ömrüsün) ölümüsün
Sen bir mevsim yitiği..
Şimdi bulutsuz yağmur yağar gözlerinde
Ben ıslanırım..
Halde sürgünüm dermanı sende bir derde
Suskum sensizlik korkusundan; biliyorum
Donuk düşlerin yaslı yeridir bilincim
Hücrelerimden bağlanmış basiretim
Kaçakçı yetimleri sahneliyorum anda
Firarım mekansızlığımdan
Göçler yüklerim bilincime
Yinede gidemem senden..
Sevdana meğil ettim gönlümü
Sevdana doğuyorum
Yüreğinde büyüt sevdamı..
Şimdi seslerine sağır olduğun gönlüm
Diyor ki bana;
Kaç ömür söktün,Kaç iklim giyindin
Kaç yüreğe yangın oldun;
Alevlerinde kendini yakarak..
Ayaz oldun üşüdün-üşüttün
Güz oldun yağdın ömrüme
Ben ıslandım..
Yinede soğumadın sen tenimde
Yaktın,yandım,yasaklandım..
İçsel bir ayrılığın demindeyim
Vakitsizliğimle gelen tufanla
Savruluyorum..
Seyir geceme düşen bir avuntu
Çoğaltıyorum seni kimsesizliğime
Biliyorum varlığın yoldaşlık etmez bana;
Yokluğun gibi içten ve derin..
Hatıralarınla öyle çoğaldın ki
Kalamaz oldum ben kendimde
Göçüyorum ben sana kendimden
Ömrüme kattığın acıyla besleniyorum ben
Öyle derin yaşaıyorum seni öyle içten ve aşık..
Hadi çık gel tamamla gülüşlerimi
Gözlerim kendi rengine kavuşsun
Bitsin nöbetlerim
Yaralarım sağalsın
Islağım..Üşüyorum..
Yüreğinde ısıt beni..