Kelebek Kozası Şiiri - Zülan Eskin

Yanlışa da aşık oluyor insan;
Hata yapmaktan korkuyor,
Yine de zevk alıyor bundan.
Kendini bilene, sevgili bu hayat
Bana sorsanız ne acı durum
Fikrine, bedenine, diline
Özenle çekili bu dikenli teller.
Ama onlara göre belki biz,
Bizler acınası haldeyizdir.
Cam kırıkları ile dolu bir yolda
Yalın ayak ilerliyoruz, korkusuz ona
Ayağımızın altındakiler yetmiyor gibi
Kayalar kapatıyor önümüzü.
Hatalar, yanlışlar, kötülükler
Her birinin içinden geçiyoruz da
Gidiyoruz, bu yolda feda ettiğimiz
Can kırıklarıyla.
Bunun adı özgürlük mü?
Yoksa şanssızlık mı? Bilinmez.
Ben anlamlı bir hikayeye benzetiyorum,
“Kelebek kozası”
Birileri bize yardım etti
Kozamızdan erken çıkmaya,
En savunmasız zamanımızda yakalandık.
Papatyalar serili yollar da koşacakken,
Öldük biz.
Sanki yolun sonu aynı değilmiş gibi
Tez büyüdük.