Kelebek kadar Şiiri - Arap Kurt

Bakışlarına nazar eder
Bir kötü gözün bakması
Sevginin büyüsünü bozar
Bir puşt narası

Öyle ki;
Alıkor ellerimi
Saçlarına rüzgar değmesi
Onca kelime aradım buldum
Yok
Kıskançlığımın ifadesi
Hapsetmek değil muradım
Biliyorum bülbüle mezar olan altın kafesi

İmreniyorum
Betonu delen menekşeye
O azme, o ihtişama, o ifadeye
İmreniyorum
Günü asır eden kelebeğe
Ölüm peşinde iken;
O güzelliğe, o huzura, o neşeye

Suya
Güneşe
Toprağa
Ay ışığına
Tembihledim seni
Söyledim dokunamayacaklarını
Öldürmek değil maksadım
Yaşatmak olabildiğince
Korkumun esiri oluyorum
Payıma yalnızlık düşünce

Az önce bir kelebek öldü biliyor musun?
Bir çiçek açtı
Gölge düştü çiçeğin üstüne
Hoyrat bir el tutup kopardı onu
Kabaca burnuna çekti bütün ömrünü

Olan olur
Olmaz dense de
Engel olunamaz olan bitene
Hâl bilmezler hâl sorar
Kaderine razı olmuş kelebeğe
"Sana nasıl kıydı derler"
Derler ise
Kıymadı
Sevdi dersin
Bir güne bir ömür verecek kadar sevdi!