Kelebek Hüznü Şiiri - Necdet Ucuzova

Zamanın aitlik duygusu içeren tüm aşamasında,
Her an biraz daha hafifleyen varlığımla,
Nitelemesinde hep beceriksiz olduğum bir tanımla,
Senin pek değer vermediğin,
Benimde haddinden fazla önemsediğim bir yanımla,
Sevgimle başbaşayım …
Yanına gelmek için geçtiğim onca yollardan,
Sen sen diye tutkuyla koştuğum,
Nefes nefese yaşadığım bütün günlerden sonra,
Yazık,
Ömrü kısa bir kelebek hüznü yaşattın bana.

Şu gönlümden bir türlü çıkmayan bakışlarınla,
Eskiyen, incinen, sökülen ve de değersizliği sende ispatlanmış,
Bir eskici endamıyla sarıldığım, bütün duygularımla,
Buradayım ben, belirli bir saatin sabit bir zamanında.
Aslı gibidir damgası yemiş bu yapmacık mutluluğumla,
Şuracıkta olmalıydın sen şimdi, yanı başımda,
Boş duran yerde sen oturmalıydın,
Ve ben durdurmalıydım zamanı.

Hani sonra sevmiyorum dersin diye korktuğum için,
Sebepsiz bir gidişi yaşamamak için.
Sevdiğim için,
Ve öğrenmek istemediğim için az sevildiğimi,
Vazgeçemezken, vazgeçilen olmak istemediğim için…
Yinede ben teselli ettim kendimi, susarak,
Tüm parçalarımı ben topladım yerlerden,
Değeri hep sorgulu bu gözyaşlarımı saklayarak…
Senin yaptığın nedir ki?
Böyle mi olurmuş insan denen varlığın yaptığı,
Taşlara vurulur mu hiç?
Kırılacağı belli, sana adanmış bir yürek,
Bin parçaya bölünür mü hiç?
Her parçası ayrı yerlere atılır mı?

Git ne olursun yanımdan kalk git,
Gözlerimi yummadan,
Senle dolu rüyalara dalmadan,
Kalbim seni onca suçtan yargılamadan,
Git…