Kelebek hikayelerim’den biri

Yaşamayı bir kelebeğin üç günlük ömrü kadar olan hikayesi kadar sevdim, hepimiz yaşadığımızı üç gün hissetmişizdir bence, belki de daha az... Başka alternatifimiz yoktu çünkü ,sayılı zamanı ve günü geldiği zaman öleceğimiz fikrini küçükken ezberledik, fiilen gösterdiler doldurduğumuz sayfalarda bizi ,saman kağıdında tarihte birer yaprak gibi, günü geldiğinde ölene kadar yaşayacağız dediklerinde bi sonraki level için heyecanlanıyorum,sonsuzluk nasıl birşey diye merak ederken bir şekilde diye alıştırdım bünyemi, gidince görürüz nasılsa diye, bir gün birilerinin ilgisini çeker mi acaba diye değil, duygularımı çok ifade edemediğimden bu yazıya dökme hali..birgün anlayacaklar biliyorum bu mutsuzluğun ve ard arda gelen hüsranların sonunda ta on yaşımdan beri babannemin bana“ bu dünya rüya alemi “dediği gündeki boşluktayım...umutsuzluğa adapte oluyorum, mutluluğa değil, kendimle mutlu olmanın yollarını aradım ve buldum!Beni en çok mutlu eden şeyin yazmak olduğunu anladım.Çünkü özgürüm yazarken,Hep içimden ince ince süzülüyor sözlerim ,ve ilerde bir gün pamuk gibi narin 17 lik genç kızların elimde şiir kitabımı gördüğümde yine aynı benlikle hâlâ sempatik hâlâ sıcakkanlı bir teyze olacağım ve ona kalp ritmi imzamı attığımda ,mutlulukta üçüncü günüm olacak ...sonrası malum işte haberler.. ve muhteşem son . Arkadaşlarıma sohbet esnasında bahsettiğimde saçmalama diye karşılık verip yaşama sevinciyle dolup taşanlar vardı ya onların da en büyük derdi ,anlamsız yaş günleri olurdu ya anlamazdım :) üzgünüm, en büyük mutluluğum yine aynı neden olacak, en sevindiğim, siz dua ederken Unutmayın ben veda ederken gülümsüyorum...üçüncü güne de buradan Selamlar ;)