Kelebek Şiiri - Gülsüm Kıvrak

Ahmedim demek ne kadar değişti dünyamda
Kelebekleri oturttum senin hatıranın üzerine
Rengârenk uçuşlara açılmak üzere beklemedeyim
Ama yıllardır gelmiyorsun
Kucaklara açılan yolunda abide oldum
Beklemelerimin içinde kelebekleri saymayı öğrendim
Her sayının ardından yıllar geçti
Seni anımsayan, özleminle uçuşan kelebeklerim oldu
Her biri neredesin...neredesin...diye kanat çırpışlarıyla sana sesleniyorlar
Duyuyorum usul usul denizin dalgalarını çağrıştıran kelebek ninnisini
Arıyoruz seni kelebeklerimle
Akşam olunca olgun başaklar gibi boyun eğiyorlar ölüme
Bense gecelerde diri ölümlerdeyim
Kaç kelebek tükendi gözlerimin, yaşamımın önünde seni beklerken
Her yıl üç yüz altmış beş kelebek feda oldu sana

Her yıl sonu seni çağırıyorum 'Gel..tükendik artık'…
Her günün sonunda sen varsın gözlerimin önünde
Sadece görüyorum seni, görünmeyen bir görüşle
Yüzünün hatlarını kelebeklerin rengârenk kanatları örtüyor
Görmek istiyorum yüzünü
Ahmedimin yüzü
Görememek canımın acısına acı katıyor
Rüyadaki uçuşlarımız geliyor aklıma seni özleyişlerimde yanarken
Gitmeyecektin bizsiz, yalnız bilinmez yaşantılara doğru
Sahi sen neredesin? Canından kan akıyor mu?
Sahi sen neredesin? Özlemin yaşıyor mu?

1996 yılbaşının ardından 2005...

Bugün 31.12.2005
Silvester diyor bu güne bizim çocukluğumuzdaki şarkılar

Ağır, çok ağır bir uykuydu
Sisler arasında beyaz yüzünün canlılığı kaybolmuştu
Ellerimi seni korumak içgüdüsüyle uzattığımda
Ansızın yok oldun rüyalarımdan ve yaşantımdan Ahmedim
Boğazımda sıkıcı bir yumruyla uyandığımda sırılsıklam olmuştum
Önümüzdeki haftalarda kayıplılığın sabitleşti hayatımızda
Ve seni aramamla geçti kayboluşunun ilk yılları.,.

Okyanusların ardından hayaletler gönderdim peşine
Güneşleri saldım soğuk ülkelere
Gizlice adını fısıldayarak kahramanlara sordum her köşe başında seni
Elleri duadan inmeyen, dudakları Rab’inin adını zikreden dervişlere anlattım seni
Duası makbul evliyalara sarıldım ağlayarak…

Boş döndü hayaletler, güneşler…
Dualar ise gökyüzünde kaldı…

Bunca yıl bedeninle uzaktayken
Ruhun içimde ağlıyor
Üşüdüğünden ağlıyor
Ah deyişlerime sığınmış
Sen, benim olmamış ikizim
Sen,benim yüreğimin meleği
Sen, dokuz yıllık özlemim…

Ellerimi uzattım bak
Bu eller senin
Gel artık
Tekrar gel…

Duyuyor musun ananın ağlayışını?
Yakup’un döktüğü gözyaşlarını döküyor o artık
Yaşlar yanaklarında izler bıraktı
Elleri duada açık kaldı
Onu tekrar kucakladığında genç bir ihtiyarı kucaklayacaksın
O an ağlama gözlerinle
Ağlayan evren olacak

Yakup’un gözyaşları akıyor evimizde yıllardır
Susuyoruz hepimiz o kutsal gözyaşları akınca
Meleklerinde ağladığını görür gibi oluyorum anamın yanında
Kutsal kadın ağlıyor Yakup’un gözyaşlarıyla
Elleri duada açık unutulmuş…

(1996 Yılbaşı gecesi kaybolan kardeşimin anısına)
Silvester, 31.Aralık 2005