Kelebek Şiiri - Emrah Bekci 2

Birer kelebektik baharları özleyen, düşleyen,
Rüzgarın meltem esintisi bizi biz yapacaktı.
Kozamızdan çıktık usulca, yeni bir güne uyanırken,
Fakat sonra, fırtına koptu yaşamımızda.

Sen, yaşamla kavuşup kelebek oldun gökyüzünde,
Özgürlüğe açılırken kanatların, bulutlar tanıktı.
Ben ise ayrıldım yaşamdan, düştüm toprağa usulca,
Sana köklerimle güç, renk, çiçek oldum, besleyen.

Her kanat çırpışında hırçın rüzgârlara meydan okudun,
Ben derinlere kök salarken, gökyüzünde sen vardın.
Bir başka aleme doğdun, göklerden çiçeklere uçarken,
Ben toprağın bağrında dingin bir sırla bekledim.

Bir düş gibi, o bahar yeniden gelip geçerken,
Ruhlarımız sarmaş dolaş, rüzgâra karıştı yine.
Benim özlemim yeryüzünde kök buldu, dallandı,
Sen ise her çiçeğin kalbinde sonsuzluğa uçtun.

Sonsuz bir döngüde çiçeklere gölge oldum ben,
Sen ise her renkte doğdun, her kokuda gizliydin.
Bir hatıraydı belki, belki de yarım kalan bir masal,
O baharın serin esintisinde bizi buluşturan.

Kanatlarının ucunda bir zerre toprak taşıdın,
Beni gezdirdin çiçekten çiçeğe, hayallere.
Ben ise sessizce, köklerimde bir umudu besledim,
Belki bir gün o baharda yine karşılaşırız diye.

Sen baharda yeniden açtın, çiçeklere konarken,
Her kanat çırpışında bir başka sevinç buldum.
Ben derinlerde, yıldızlar altında, sessizce kaldım,
Senin gölgenle sarıldım toprağın koynunda.

Ve bir gün, rüzgârın sesiyle haber geldi bana,
"Artık bahar sonsuza dek senindir," dedi.
Sen göklerde süzülürken, ben köklerimi bıraktım,
Toprakta seni ebediyen besleyen oldum.

Her bahar bir kez daha doğduk seninle,
Sen özgürlüğün timsali, ben ise sessiz özlem.
Baharlar baharlara eklenirken, biz ikimiz,
Aşk ile dönerken bu döngüde ebedi kaldık.