Kelebek Şiiri - Emir Buluş

İnsanoğlu ne garip.
Dün adını aşk koyup, her yere
yazdıklarını,
Bugün, ölmüşçesine, duygusuzca yok
sayabiliyor. Ne tutarsız!
"Ölsem bitmez" dedikleri, can vermeden bitince, "Hayatta gitmem" deyip de, gidenlere.
Kim bilir ne sözler söylemişlerdir gözleri dolduran.
Ah o sözler...
Bir bilsen ne sözler duydu bu kulaklar, pastamda ki mumlar artarken.
Kimi kesti nefesimi, kimi kısalttı ömrümü.
Bir bilsen..
Ne sözler kaçırdı bu dudaklar, benliğim bedenime otururken.
Kimi havasız koca bir balon,
Kimininse hecesi söz kadar, okkası filden ağır.
Bir bilsen..
Sana kadar neler yaptı, neler gördü bu fâni.
Kaç adım atıp, kaç hikaye anlattım.
Kaç simâya baktım , isimlerini unutup.
Kaç kere güldüm sebebi sen olmadan.
Oysa, belki de bilmeden.
Duydugum her şey seni anlatmış bana,
Söylediğim her sözde seni söylemişim,
Yaptığım her şey senin için,
Gittiğim her yer sana götürmüş beni.
Kim bilir, belki de seninkiler de bana
getirmis seni.
Yaşadıklarımız seni bana, beni de sana hazırlamış olmaz mı? Olabilir!
Meğer, her kilidin bir anahtarı olduğu
gibi, canın da bir Canan’ı varmış.
Duyayım diye yandığım da, söylenmemiş olanım da sana kadarmış.
Sana kadar ben, gösterişsiz bir
tırtıl gibi, kozamın içinde pişe durmuşum.
Kozamda bıraktım tüm evvelimi acı ve günahlarıyla.
En korkusuz, en ihtişamlı halimdeyim, eşsiz ve rengarenk kanatlarımla,
iki günlük dünyada, bir günlük ömrüm, ömürlük sevdamla. Sözsüz, öylece.
Ertesi gün yokmuşçasına hesapsız ve mutlu.