Hafiften bir rüzgâr kulağıma fısıldadı
Yeterince içersem yapabilirmişim zamanda yolculuk
Bitirebilirmişim doğanın kalbindeki özlemleri
Bir önceki basamağındaydı zamanın
Huzur döşeğinde annemi son kez yandan gördüğüm an
Elleri birbirine kenetlenmişti
Büzük ağzı ve yumuk gözüyle başını son bir kez aşağı yukarı salladı,
“Korkmuyorum! Korkmuyorum” kelimeleri çok tiz aksediyordu kalbime.
Son noktaya gelmiş içini kemirmişlikten
O muzdarip, kelebeği ondan da.
Sen etmemiş olsan da giderken
Kelebeğin merak ediyor gittiğin yerleri, gördüğün yerleri, yaşadığın yerleri.
Nasıl bir duygudur ki “alınan nefesin son olduğunu” bilmek.
Beden de ya da ruhta saklanabilir mi “ölümsüzlük”
Umarım bende annem gibi
Gözleriyle insanı mutluluğa boğabilen insan sarrafı biri gibi
Başımı son bir kez de olsa aşağı yukarı sallayabilirim.
“Hiç değişmedin mi oğlum! ”
Sesi, hâlen kulağımda yankılanıyor…
Kayıt Tarihi : 13.7.2014 16:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
