Kelebek Şiiri - Hüseyin Türkmen

Zaman zaman hüzünden bir koza örüyorum kendime,
Sevgiden, kardeşlikten, aşktan, dostluktan mahrum bu dünyaya
kapatıp gözlerimi, gömülüyorum içine.
Ördüğüm kozadan faydalananlar umurumda değil.
Ölüyorum yavaşça, sessiz sedasız,
Kimse bilmiyor öldüğümü kozamdan faydalanacaklar dışında.
Sonra bir mucize gerçekleşiyor ve yırtıp o kozayı,
Kocaman kanatlarımla uçuyorum alabildiğine özgürce,
sevgi kokan çiçeklere doğru...
Ömrüm kısa biliyorum,
Ama her sorduklarında yine aynı yanıtı veriyorum,
Tekrar doğacaksam yine ipek böceği olarak doğmak istiyorum...