Kelebek Şiiri - Tuba Topçu

Gerçekten bitti şimdi.
Güzel ve kısa bir öyküsü vardı kelebek gibi.

Tanımayla başladı önce her şey,
İnce ince, yavaş yavaş.
Çoğunlukla eğlenceli ama
Anlamlı diyaloglar.
Ufak bir kıpırtı oturdu sonra mideme,
Tuhaf bir heyecan
Biraz da merakla birlikte.
Aşk dedi sonra geldim ben diye.
Acı tatlı kokusunu aldım
Uzunca kaldı tadı dilimde.
Böylece başladı
Biraz hüzünlü,
Biraz neşeli,
Biraz kızgın,
Biraz da kabına sığmaz zamanlar.
Onun için;
Yok sayılan dostlar,
Karşı konulmaz arzular.

Mesafe girdi araya bir gün.
Unutuldu sarf edilmiş tüm o sözler,
Bir taneler, aşıklar, sevgiler.
Yalnız kalınca anlaşıldı
Aslında inanılmayan duygular.
Hiçbir şey söylenmeden
Geri geri gitti ayaklar.
Unuttu ama söylemeyi
Arkada bıraktığı hayata, giderken.
Fark edildi ya sonra yokluk,
Dile getirdim ben de bu kez bilineni.
Bu kez kırgınlıkla başladı bitiş
Sonra kızıp döktüm içimi
İzin bile vermeden kelimelerine
Yolcu ettim onu gitmek istediği yere.
İçimi acıttı el sallayışım
Aşk ben buradayım dedi yine.
Özür diletti zorla
Hak etmiştin ya gerçekte.

Köşeme çekildim yüreğim elimde.
Sessiz kalamadım yine de.
Cümlelere vurup anlattım kendimi
Ona söylemesem de
Kağıtlara döktüm içimi.
Başta, gittin ama biliyordum zaten dedim.
Ben de gidiyorum o zaman
İstediğin buysa madem.
Ağladım dayanamayıp
Son kez bak bana diye dua ettim.
Ümidimi bile yitirmedim
Bekledim uzunca
Pişmanlıkla geri dön diye seslendim.

Şimdi ise biliyorum artık gerçekten bittiğini.
Ümit etmekten de vazgeçtim
Yokluğuna alışılmayacak kimse yok nasılsa deyip
Her şeyi kutuya kilitledim.
Sonunda ise güzel bir hatıra ile
Bu satırlar kaldı geri.