Kelebek Şiiri - Zekeriya Aslan

Renksiz bir şiir
Tırtıldan kelebeğe…
Birinin ölümü ve diğerinin
Kanat çırpışı
Sırtındaki desenle
Göklere

Ömür saniyelerinin vefasızlığına
İnat
Bir kelebek çiziyorum
Şiirime

Başını uzattı dışarı,
Karanlık ininden çıktı dışarı.
Bir örümceğin ipinden
Kurtulup kaçtı.

Şimdi kelebeği dinleyelim,
Susun
Herkes sussun!
Basitlik içindeki karmaşa konuşuyor…

Ben kelebeğim…
Gözlerimi
Sürünen bir beden de açtım
Bembeyaz bir topun içinde

Sürünerek terk ettim
Çıktığım bedeni
Şimdi kahverengi bir kabuğa
Sakin ve yavaşça tırmanıyorum

Bu benim nirvanam
Az kaldı ulaşmama
Tam ulaştım derken
Bir anlamsızlık sardı bedenimi..
Gözlerim kapandı.
Sanki tabuta koydular
Üç gramlık cesedimi

Pır pır, fır fırr.
Uçan benmiyim..

Neredeyim böyle
Gözlerim büyümüş
Kanatlarımı kim taktı
Bu rengarenk desenlerde ne
Ha! Şimdi anladım işte
Ben bir kelebektim

İnsan gibi
Önce süründüm
Öldüm derken
Kanatlanarak büyüdüm
Tam 24 saat
24 sene gibiydi sanki..
Hiç üzülmedim..
Hep güldüm…