Keldani Şiiri - İbrahim Halil Karabacak

Bir dağ başı yalnızlığı eliyor zaman

MÂİ,tutup asıyor kendini güneşin kızıllığına.

Bir günah gibi taşırken geçmişini,

Roller ezberliyor kendine gelecek zamanlardan.

Kim anlar ki bir eşkiyayı (mai) ?

Küçülmüş hayatların değer yargılarıyla

Kim anlar ki bir eşkiyanın vurgunluğunu?

Muhacir bedenlerin küçük ufuklarıyla.

Bir gülümseme gelir oturur gözbebeklerine,

Bilmek der,işte asıl büyük mesele,

Uzak köylerde unutulmuş bir çoçukken düşler

Vatan daha uzak,yol var daha menzile.

Şimdi başladı keldani,maiye çalan sözler

Babil yanı başınızda siz ise ondan bi-haber.

Yollar ki hep kendinize gider...