Kelamlar Üçüncü Bölüm Şiiri - Doğan Türk ...

Halkın sevgisi insanı,
Yüceltir kutsiyet verir.
Zehir içirtir öldürmez
Ateşe sokar yandırmaz
İlahi gömlek giydirir.

Bazen kuş eder uçurur,
Gösterir mazlumdan yana.
Bazen arslana dönderir,
Korkusu siner cihana.

İnsanoğlu et kemikten,
Gücü kuvveti meydanda.
Özlem, umut, aşk, ihtiras,
Korku, kaygı var her canda.

Hangi bedendır acıkmaz,
Olmaz nefsinin esiri.
Bilse derde derman olur,
Bal diye yutar zehiri.

Çaresiz kalınca insan,
Ölüdende medet umar.
Yüzünüde sürer gözünüde,
Derdını bez eder bağlar.

İtikat, aşk ile hevesle gelmiş
Türbenin başında kesmiş kurbanı.
Doğramış, pişirmiş seyran içinde,
Ne ikramı bilir nede mihmanı.

Kurbandaki gerçek mana,
Paylaşmaktır lokmasını.
Böl, bölüştür can cananla,
Geri döndürme tasını.

Varır gider her lokması,
Yazar defteri Süphana.
Dar gününde,zor gününde,
Derman olur döner sana.

Kimileri kurban keser,
Kan dışarı et içeri.
Ne inançta ne yaşamda,
Yoktur böyle tavrın yeri.

Cebrailin getirdiği,
Çift boynuzlu koç değildir.
Haktan gelen sözle kelam,
İbrahimin müjdesidir.

Gökte çayır çimenmi var,
Koyun kuzumu yayılır.
Yardım edip,el uzatmak,
Kurbandan koçtan sayılır.

Kurban değil kan akıtıp,
Telef eylemek hayvanı.
Özündeki sırrı Rahman,
Paylaşmak cümle ihsanı.

Borçlu iken kurban kesmek,
Gösterişin meyvasıdır.
Taksit, taksit ödenmesi,
İlahi emrin tersidir.

Üç günde eti tükenir,
Sanki kesilmemiş gibi.
Gene yağsız, gene yavan,
Parlar kara kazan dibi.

Boğaz bilmez haram, helal,
Dipsiz bir kuyu gibidir.
Cümle nimeti öğütür,
Kör değirmen misalidir.

Vicdan bekçi olmayınca,
Kötü amel yüz karartır.
Kişi haram ehli olur,
Bu karekter huy yaratır.

Elbet çeker cezasını,
Kahi elden, kahi dilden.
Lakin bunu huy etmişse,
Zor kurtulur bu amelden.

Devlet geçimini sağlar,
Hem helaldan, hem haramdan.
Önce kendi payın alır,
Yarış, kumar, piyangodan.

Helalı haram eylemek,
Cehaletin sevdasıdır.
Haramı helal eylemek,
Kemaletin meyvasıdır.

Rızadan gelmiyen lokma
Helalsada haram olur.
Minnet, töhmet, başa kalkma,
Şeytan işi ikram olur.

Verdiğini gizli tutmak,
Mert olanın desturudur.
Bir verince beş söylemek,
Namertlerin kem huyudur.

Son deminde yapışırsın,
Dünyanın kara çuluna.
Ne yazıkki üryan, büryan,
Yatarsın mahşer salına.

Karşılıksız ver lokmanı,
Bekleme üç, beş katını,
Sonra bir gün ürkütürsün,
Aç gözlülüğün atını.

Veren el üstün alandan,
Bu sürek Ali Abadan
Kim ne götürmüş dünyadan
Ardın sıra söz ederler.