Kelamın Yankısı Ümmetin Nefesi

İndiği an,
yıldızlar yön değiştirdi.
Ve kelâm,
bir kaya gibi parçalayarak sustuğun çağları,
yeni bir nefes üfledi insanın yüreğine.

Ey vahyin yankısı!
Sen,
ta Hira’dan bu yana
bir ümmetin ciğerinde
yanan ateşin adısın.
Sözden öte bir hal,
zamandan öte bir çağrısın.

Sana kulak veren her yürek
taşar suskunluktan.
Çünkü sen konuşunca
dünya susar,
hakikat dile gelir.

Ve biz—
yolları paramparça olmuş bir ümmetin
dağılmış soluğuyuz.
Ama seninle,
bir araya gelir sesimiz.
Bir ümmetin nefesi olur
kelâmın gölgesinde.

Ey kelâm!
Toprağa düştüğünde,
çiçek değil, diriliş büyür.
Ve seninle konuşan her kalp
zamanı eğip büker.

Çünkü sen;
her çağın kırık saatine
bir sabır verirsin.
Ve ümmet,
seninle hatırlar
neden secde ettiğini.

Geceler kelâmı anarak sabahlar,
sabırlar sana tutunarak taşlaşır.
Bir yetim çocuk,
seninle bulur Rabbinin izini.
Ve bir yitik yürek,
seninle bulur vuslatını.

Ey yankı!
Ey çağları aşan nefes!
Seninle dirilir ümmet,
seninle silinir küfrün izleri.
Ve seninle—
yeniden doğar yeryüzüne
rahmetin iklimi.