Kekremsi Saatler Şiiri - Tunahan Bozkurt

Ahan da yine keder çöktü şurama,
Şurama derler ya, kalbime işte, yüreğime,
Tel tel dökülüyorum yine,
Başım ağrıyor, midem bulanıyor, kafam karışıyor;
Hiç şaşmıyor gözünü sevdiğimin acıları,
Dakik sancılarım benim!

Şimdi gözüm de dolar benim,
Sigaranın dumanı kaçar olur sonra,
Yaşımdan utanır gözlerim!
Bir sazın teli geçer boğazıma,
Nefessiz de kalırım şimdi, yutkun yutkun nereye kadar!
Heyhat!
Ahan da kullandım o ‘olmasa şaşarım’ ünlemi,
Çalı çırpı, ala bula şiirlerim benim!

Aşktan mı dem vurayım, ne yani?
Ne yardan ne serden geçerim, diyeyim öyle mi?
Yeşil gözden, hasrete boğayım bir de şu canım bedeni…
Yok artık!
Artık aynı terennümü tekerrür etmek yok!
Vay be, lafa bak, yok yok
İklimim sert, coğrafyam med-cezir
Veziri rezil eden düşlerim benim

Sabahlar olmaz desene bugün,
“Gelemem, ay karanlık…”
İzdüşümümü kaybettim, pusulam kırık
Karıncalar da yuva yapmamış bugün
Saç, sakal karışmış, tipim kayık
Gelemem diyorum işte
Mazeretim çok, yorgun bedenim
Dalmışım hülyasına
Barksız aşklarım benim

Sonuna geldik yolun,
Sıra kuşlarda, ötün bakalım!
Yapın nispetinizi, savın sıranızı;
Sıra bana da gelir elbet,
Biter bu kekremsi saatler,
Güne durur benim de çiçeklerim;
O zaman görürler,
Düşman kardeşlerim benim

/ Temmuz 2012, Maraş