Kekre Melek Şiiri - Fatih Tahiroğlu

gece şairin yüreğiymiş
onu da söktüm dilimden

kaçıyorum bu şehirden
kurtulmak istercesine
yakama yapışan can ağrısından
kaçıyorum
karanlık sokaklardan
kokunun sinmediği
hatırlanmadığın yerlere

şimşek sokuyorum kalbimin ortasına
okyanus içiriyorum susamış dudaklarıma
dağlara çarpıyorum kanatlarımı
yalnız dağlara
adın yıkılıyor yerle yeksan bedenimde
ne ölebiliyorum
nede gömebiliyorum seni
fi tarihine

kaç kez kestim
şah damarından nefesimi
her seferinde kanın hapis hala
öldüremiyorum seni
kanattıkça kabuklanıyor içimdeki sesin

zaman
hücremde ki esir
gülen yüzümün eskici çığlıkları
ve kahve bahane
ben hatırına seviyorum acısını

ayaklarım
yıkılmışlığın harabesinde şimdi
sus dediğinden beri oynaşmadım hiç çocuklarla
sus dediğinden beri misketlerim olmadı hiç
raflardan umut aşırmadım
hiçliğimden başka sen olmadı yüreğimde
koca bir hiçten ibaretmiş suskunluğum
yine de sustum
ki görene kadar seni
günaha satılmış şiirlerde
gizlediğin melek yanıyor bak cennette
yine de sustum
anmam artık adını
bana bıraktığın
çocuk ayaklarımla kaçıyorum senden
bundan sonra yalnız kekre gözyaşımsın
sana mutlu ölümler
sahte cennetinde

şimdi bedelini ödüyorsun riyanın
ki dua gibi sağnak sağnak yağıyor şiir dilinden
katran yüreğine