Keklik Sürülerin İhaneti

Bir günden bir güne geçişti
Seni aldıkları zaman.
Anamın feryatları,
bacımın hawârları içinde
kör sokaklardan,
sürüklenerek götürülüşün.

Ve on dakika sonra!
Karanlığı uykusundan uyandıran,
katil seri silah sesleri
ev ev dolaşıp kapıları tırmaladı,
yankılandı köyün içinde.

Anlamıştı anam,
yerinde dona kaldı,
açık kalmış gözlerinden,
oluk oluk yaş aktı.
Tıpkı babamın,
kırk kurşun yarasından akan kanı gibi.

Semaya bakmıştı anam,
Yalvarırcasına,
isteksizce.
Nafile! ...
Yıldız çoktan kararını vermişti.
Kaydı yıldız! ...
Mahzun mahzun
Arkasından yanık bir iz bırakarak.

Anamın feryadından
mevzuyu anlamışlardı ‘keklik kardeşler’
gün ışımadan
çıkmadı kimse yuvasından,
keklilktiler ne de olsa!

Gün ışıdı...
Hiçbir şeyden haberi yokmuş gibi
vurdu başını taştan taşa ‘keklik kardeş’,
yoldu başını.

Ve nihayet gelmişti akıllarına
babamı
-cesedi-
aramaya!
Köyün erkek keklikleri
çıkmışlardı aramaya.
Bulmuşlardı canımı...
A
l
ç
a
k
l
a
r! ! ! ...

Oturtmuşlardı bir kayanın dibine
Sırtını kayaya dayamışlardı.
Geride kırk boş kovan kalmıştı!
Kan kayada.
Beden yüzükoyun yerde
Hemen başının dibinde
kan lekeli şapka
tersine dönmüştü, isyan edercesine.

Rüzgarda dans eden
canlıymışçasına hareket eden,
bedeninde canlı kalmış saçlarına
dokunmak istedim.
Uzattım elimi,
Elimin önünden tonluk ağırlıkları
savurur gibi, ağır ağır.
Yetişmemişti elim
yaşamın belirtisi olan saçlarına ki,
kulağım bir sesle çınladı!
Hüzünlü öfkeli bir ses:
“Dokunmayın otopsi gelecek”

Sırtüstü yatırdılar babamı,
Sallanıyordu yukarıda eli
bedeninden izinsiz.
Nâaşın üzerindeyken de
inat edercesine
dimdik duruyordu eli.
Elveda der gibi!
Son merasimiydi...
Elveda köyüm, köylüm
eş dostlarım

elveda! ...

çıkarlar dünyasında
çıkarın yaşamın tadını
doya doya! ...

19 Nisan 1997
Ömerli