Keklik İle Şahin Şiiri - Haluk Şan Dikmen

Avcının birinin,
Bir kekliği,bir de şahini varmış,
Avlanırmış onlarla…
Şahin belli,yırtıcı hayvan,
Hiçbir kuş dayanamazmış,
Pençesine,gagasına…
Sahibine kapar getirirmiş,
Avını gördü mü yerde,havada…
Kekliğin ise pek iyi değilmiş huyu,
İhanet edermiş arkadaşlarına…
Bir kafese koyarmış avcı onu,
Bağırarak çağırırmış diğer keklikleri,
Yardımcı olurmuş yakalanmalarına…
Hayvancağızlar düşermiş,
Avcıyla kekliğin bu tuzağına…
Şahin için için pek kızarmış,
Kekliğin bu yaptıklarına…
İkisi de kaçmanın,
Yolunu arar olmuşlar zamanla…
Günün birinde şahin,
Oyuvermiş sahibinin gözünü,koparmış ipini,
İlk önce özlemle,kanat açmış semâya…
Sonra da kekliği çıkartmış kafesinden…
Biraz uçmuşlar,
Özgürlüğün verdiği coşkuyla…
Demiş ki şahine keklik,
Bir müddet sonra:
“Şahin kardeş minnettârım sana…
Sen bana avladığın yılanlardan,
Sürüngenlerden ikrâm edersin…
Öter,hemcinslerimi çağırırım,
Ben de sana…
Ortak olur,
Geçinir gideriz,dağda,bayırda,ormanda…
Şahin birdenbire atlayıp,
Alıvermiş kekliği altına…
Keklik:
“Aman şahin kardeş yapma…
O kadar ortaklığımız var seninle…
Üstelik de yazık olur,
Ayağına getireceğim keklik kuşlarına…”
Şahin,acı,acı gülerek:
“Seni gidi hain keklik,sen benim gözüme bakana…
Kendi cinsine hayır gelmeyenden,
Hayır mı gelir bana? ...”
Demiş ve sarılıvermiş kekliğin boynuna…
Tez indirivermiş karnına…
Keklik de cezasını bulmuş,
İhânet ettiği için soyuna…

03