Keklik Gibi Şiiri - Engin Özdemir

şimdi yokluğunu derin havanlarda içine canımı doğrayıp doğrayıp dövüyorum..nneden neden diyorum,ve halime feleğe ,şartlara olur olmaz sövüyorum..şimdi yokluğunu yar bildim senden taa uzaklarda,elim böğrüme  gözlerim yollarına çakılı kaldı gelemeyeceğini bile bile...ve öyle bir hasret duyuyorum ki sana inan getiremezler gelmez dile,ama sevgilim varlığını bilmek bile ne kadar güçlü kılıyor hayat damarlarımın duvarlarını...şimdi yokluğunun dengesiz ahmakça bir labirentindeyim,yolum yolsuz aklım depremden kalma bir enkaza yarenlik ediyor döşümde aha şuramda...şimdi yokluğunun en akıl almaz boşluğunu çekiyorum göğüs kafesimden ciğerlerime ve bronşlarım dolarken ağır ağı,r yokluğunla nefessiz kalan gövdemi boynu kesilen keklik gibi taştan taşa çarpıyorum..ey yarr genede ürkmüyorum biliyormusun genede geri durmuyorum seni özlemekten,ve asla geri durmayacağım seni akıl almaz bir biçimde sevmekten,geri durmayacağım kan kokusu almış köpek misali yoluna düşmekten..ve sende ne olur vazgeçme yokluğumda beni
özlemekten,çünkü özlüyorsan seviyorsundur...