Kekeme Heceler Şiiri - Cem Kamalı

Konuşamıyorum,
Dilim tutulmuş gibi bekliyorum heceleri.
Dile getirmek istediğim,
Ancak getiremediğim bir şeyler var içimde.
Anlatmam lazım,
Atmam lazım bu toz tutmuş düşünceleri aklımdan.
Gururdan değil suskunluğum,
Aksine korkudan lâl oldu dudaklarım,
Parmaklarıma dahi hükmedemiyorum,
Yazmıyorlar.
Yazmıyorlar demek yanlış olur belki de,
Yazamıyorlar.
Ne, paslanmış harfleri bir araya getirecek kadar güçlüyüm,
Ne de anlatacak kadar cesaretli.
İnsanın en zayıf olduğu şey,
Gerçekleri görmekti.
Bir anlatabilsem,
Belki de,
Canınız yüreğinize yetmez.
Ya da bir fıkra gibi mi gelir,
Bilmiyorum..

Ah bu talihsiz başım,
Hep en çıkmazına girdim hayatın,
Kendim ettim kendim buldum,
Bir sıcak yuva ararken,
Sokaklarda kayboldum.
Ah başım,
Akla ziyan düşünceleri başıma saran,
O acımasız, o vahşi zamanın,
Altı boş, yolu yok olan bir hasretine düştüm.
Boşu boşuna yandım, yoruldum,
Dilimde derman kalmadı,
Ayaklarımda kuvvet,
Gitmek istesem gidemiyorum,
Kalmak istesem,
Buralar ateşten gömlek.
Anlatmam lazım ama yok,
Yazmak istesem hecelerim tükenmiş korkudan,
İncitmekten korkuyorum esasen,
İncinmekten yana bir korkum yok,
Kırılacak bir yanım kalmadı zaten,
Darmadağınım.
Bu sessizlik, esaretinde tutuyor beni,
Bu sessizlik beni öldürecek,
Dertte bırakacak kalbimi,
Mezara götürecek..