Kekeme Aşk Şiiri - Cafer Petek

ayın günün önemsizliğinde bir tarihti işte
taş duvarlara sürünüyordu rüzgar
bir bardak suya katmıştım yüreğimi
ayaz solumalarda iken ağzı gecenin
bir bardak suda kopmuştu fırtına
devasa dalgalarla gülümseyip
limansız kıyılarına denizlerin
ırmaklar açmıştık gürül gürül
şahitliğinde vaktin
bulutları tutup indirmiştim
incinmesin diye saçların
kucağımdan yıldızlar dökülürken eteğine
ne güzel yağıyordu gözlerin
ellerine denizin farkında mıydın
bütün şarkıları birden kuşanmış ellerin
ellerin ne de ritmik üşüyordu
hatırladın mı
neredeyse ezanlar yerine
aşkın sedası duyulacaktı minarelerden
unuttun mu
kekeme olmasaydı duyuracak olan

ahh ne yaman bir değirmenmiş
seni alıp giderken ardına bakmadan
beni bu taş duvarın dibinde unutan zaman
sessizliğin renginden biçilmiş elbiselerim
ayaza yaslı yüzüm ve
kalibre ile ölçülen acılarımla şimdi
her yağmurdan sonra biraz daha çoğalıyor
yosun kokusu içimde

karanlık basmadan ve sen
hiç gelmemiş gibi olmadan az önce yani
akşamlar alacalanıp
içimde kekeme olmayan benle
başladığında kavgam
ne kulağıma fısıldayan sesin
ne güllerin kokusu
artık kimselerin uğramadığı
belleğimin kuytularında
kanatsız güvercin çırpınışları duyulur

ruhum yorgun gezinmekten
rüyalarım da yok
ellerimde dağ çilekleri de
yüzümü yıkayan üşümelerle
bir keskin titreyiş
avuçlarımda kalan adınla
bir bitimsiz zonklayış
olarak eriyorum sabahlara

sevmeye yetse de yüreğim
dilim yetmedi anlatmaya neyleyim
sadece ilk harfi söylenebilmiş
kekeme bir aşktı bu
duydun mu sevdiğim