Uzlet Şiiri - Derin Akkurt

Tesadüf demiştim bir zamanlar karşılaşmamıza.
Keşke tesadüf diye bir şey olmadığını
söyleseydin bana.
Biz sadece bir yaprağın iki sayfası olabilirdik:
Sırt sırta gelen ama birbirine asla iyi gelmeyen
iki solmuş sayfa...
Bu ayrılığı her ne kadar ben istedim desem de
bu son, baştan yazılmamış mıydı kaderimize?
İçim her gün taş devrine göç ediyor.
Soruları sıra sıra dizen bir döngü bu…
Bu meydana gelen yaralara
ne güneşten medet ne de tabipten imdat…
Sen de değme gönül yarama!
Kurtuluşum uzlet...

Sen bir kehribar, sessiz bir hikayeydin.
Hiçbir kelime boşa düşmedi.
Ben; bastığın topraktır diye dokunduğun taştır diye
özenle değdirdim çıplak ayaklarımı geçtiğin yerlere.
Zaman dilediğince akabilir bundan sonra...
Hangi yöne baksan ben orada olacağım!
Şu an burnumdaki reçine kokusu bir vedanın
hatta bir mucizenin de habercisi olabilir.
Bilenler için reçine şifa,
aslında reçine tam anlamıyla vefa:
Bir kehribara dönüşmek için
mevsimlere uzun yıllar sabretmektir...

Kalbime aşkı düşürdüğün gibi
haydi gizle demek isterdim
lakin; her şerde bir hayır,
her hayırda bir şer vardır.
Ruhuma düşen şimşekler
gerçeklerin ta kendisi, bunu anladım!

Bir gün mutlaka başkasına ram olacaksın.
Uçuk bir aşkın dudağından süzülen sözlerin
yine mürekkep,
“Sev” emrinden sonra
koyu siyahın üstünü
sevdanın renkleriyle kapatacaksın.
Ben ise bu aşkı bir çam ağacının altına gömüp
zamanın uzak çizgisinden
seni sevmeye devam edeceğim.
İşte ben seninle bu kadar aşka batmışken,
bizi bir kehribarın içine hapsettim!
Bundan sonra bir aşk ötemde,
visali olmayan bir vuslatsın!
Bizim yaşadığımız bir Anka masalıydı
kanatlarında uzleti tutan...