Kehanet Şiiri - İrem Aslan

Gölge etme peşimde yalnızlık
Duvar gibi ördü zaten içimi ıssızlık
Bak birgün daha geçti kapı aralık
Gelince hemen kapat sensin tek tanıdık
Biliyorum

Bir kahvenin kırk yıl hatrına ne hacet
Değerler diğerler ile yer değiştiyse şayet
Bir çocuğa gülmekte mi sadece merhamet
Canı yanınca can yakmak da mı kehanet
Bilemedim.

Kalbi soğutan,gönül gülüşleri sonrası ağlaması,
Aldatan adamlara,adam demek kadar tezattı,
Kim vurduya giden düşlerin, yok ki tutar yanı
Kendin ettin kendin bul dediler,çektik bu günahı
Madem ki mutluluk yalan bu dünya son bulmalı.

Nasılsa yaşamıyoruz direniyoruz.)