Kehanet Şiiri - Gürbüz Kaya

Bir bekleyen varmış;
Ömür çizgisinde sahibine kazınmış,
Gözleri mavi,buğday tenli birde gamzeleri off off…
Bilinmeyeni özlemeyi sevmek başka bir aşk tarifiymiş,
Bir de kaderinde onun izini bulmaya çalışmak…

Her kadere bir tane yazılırmış,
İnsan onu bulunca şaşırırmış,
Aşkın doğuşu vuslatta filizlenecekmiş,
Onu büyütecek sebepler elbette verilmiştir…

Bulamamak daraltıyor herkesin içini,
Her önüne çıkana bu diye diye…
Yiyor bitiriyor içten içe içini,
Sonra yaşayınca yitirilişi,
Hayal kırıklığı giriyor araya perde gibi…

Oysa keşfedilmemiş adalara basılmıştır ayaklar habersiz,
Yaşamadan bilinir mi ona ulaşmak için çekilen kahırlar,
Hep böyle bekler gönlü yanıklar…

Ta ki; kehanet gerçekleşir ve yerleşirler içine,
Çalınmaya başlar gönülde bir aşk busesi,
Bayram olur,aşktan yazılmış davetiyeler çöplere atılır…
Herkesin beklediği gün vardır ya; işte o gün,
Kaderde yazılmış kehanet gerçekleşmiş olur…

Dayanın ey aşıklar dayanabildiğiniz kadar,
kaybetmeyin umudu,yitiklik ve burukluk aşka küstürür,
Gün doğmaya başlayınca içinizde doğmaya başlayın,
Güneş gibidir aşklar,ısınanlar aşıklar,
Güneş ihtişamıyla doğar,batınca ihtişamını mı kaybeder?
Her yeni gün yineler bazen ısıtır bazen üşütür,
Ama her gün doğar…

Ecel gelinceye kadar yaşanır elbet kehanet,
Bulmasanızda aşkı o sizi bulur…
Her yeni gün bir aşkı ortaya çıkarır,
Yeter ki gölgelerden uzak durun…