Kefensizde Gömülür Şiiri - Birol Çelik

Yeniden umutsuz bir umudum oluyor
Yeniden piç zamanların
serseri görünümlü banklarında
üşümek düşüyor bahtıma
bahtım üşüyor
Kefenlerini çıkardığım gün ceplerinden hayallerimin
hayellerim ölüyor
Kara bi baht zaten beyazlar uzak
Yok bi durum şaşılacak
Kefensizde gömülür diyor kefensizler
Gömüyorum
Gömüyorum da bi nefes tutuşturuyor
her şeylerimi
Dişlerimin arasında öfkem
Dudaklarımın arasında küfrüm
Ve gözlerim de bebeklerim yanıyor
Yani gözbebeklerim
Yani yaşlarım
Yani gözyaşlarım yanıyor
Bi yangın ki bu kıyamet olmalı
Bulanık sularda çare olmuyor
Yangınlardan kaçarken boğuluyorum
İçimdeki kavgacılar ortak bir bildiri
Yayınlıyor
“ ölmek yok “ diyorlar
Ama her nefs ölümü tatmayacak mıydı diyorum
Sen tattın diyorlar
Ben tattım acı geldi tükürdüm
Ruh beden ayrıydı bende zaten
Tatmış olmalıydım elbette
ölmüş olmalıydım ben
Ölümsüzlük için ölmüştüm
Acı gelmişti de tükürmüştüm
Ölmüştüm ama
Yine de evren su gibi akıyordu
Yada sular mı basmıştı evreni
Her meyil yöndü suya
Akmaktaydı
Ama neden görünmüyordu döküldüğü yerler

Neden biten yerlerde hep
Başlamalarla sarmaş dolaştık
Ölümler öldüğünde
doğumlar
Yitirmiyormuy du anlamını
Ölümmüydü hayat
yada
hayat ne?