Kefensiz Gömdüler Şiiri - İsmail Türkmen

Gün batımında çıkan yıldızlar gibi
Birer birer çıkıp çoğaldılar beynimde
Yüreğime yerleştiler semayı kaplar gibi
Kimseye anlatılmaz, anlaşılmaz düşler
Gecemi, gündüzümü aldılar içlerine
Parlak hayaller yerleştirip beynime
Sevinçler, mutluluklar işlediler yüreğime
Gün batımında çıkan yıldızlar gibi
Önce biri en parlağı gösterdi
Diğerlerine yönü, semayı kapladılar
Karanlığa hâkim oluncaya dek, yüreğime beynime yerleşen,
Biri en parala düşler çoğaldılar
Gecelerimi, gündüzlerimi kaplayarak
Bütün çiçekleri; gülleri, gelincikleri
Esir ala kadara çoğaldılar yüreğimde.
Yıldız oldular, düşerlimde parlayan,
Bazen bir kuytuda açan kara, kırmızı gelincik
Fal açılan, yar başına taç yapıla papatya oldular
Geceyle gökyüzünü kaplayan yıldızlar
Gün doğunca kefensiz cesetler gibi gömüldüler
Aydınlığa, düşlerimse karanlığa,
Bedenimi işgale eden o parlak düşler, hayaller
Kefensiz gömüp bedenimi düşlere
Bırakıp gittiler, geceye hâkim hayallerimi,
Onları süslediğim çiçekleri alarak,
Yüreğimi yalnız, acılar içinde bırakarak;
Düşlerime kefensiz gömüp silindiler!