Kefensiz Ceset Şiiri - Ömer Arıkan

Her gece hep rüyamı uykumu bölüyorum
Dünkü umutsuzluğumu sabaha uluyorum
Ve...bir ceset misali örtüsüz uyuyorum

Beynim sonsuz gırdaplar içinde kıvranıyor
Başta ağrı gözde yaş alev alev yanıyor

Çıkar yolu elimle kapatırım kendime
Bir fırtına tos vurur sükut dolu bendime
Sonra her zerreciğim sökülür lime lime

Ne acıdan isyankar ne gerçek duacıyım
Ben ki naciz tenime çekmez dar ağacıyım

Öyle veya böyle olsun muhasebem desteksiz
Adımlarım hiç durmaz gayesiz semeresiz
Bu hayat tat vermiyor bu yaşamda emelsiz

Bir doğurgan misali bir şeye gebe gibi
Hep ararım sonsuzda bulamadım kendimi

İçimi kurt kemirir dışım bana yabancı
Bu hayatım bir yalan gülüşüm de yalancı
Elim ele isyankar dilim dile duacı

Bir bütünlük yok gibi bu naciz bedenimde
Sanki bu can yabancı bir varlıktır tenimde

Bu yürüyen ayaklar bağlıysa ki beynime
Bu sağlıklı vücudum verilmez ki hayrıma
Mutlaka bir deliyim kim gelecek seyrime

Bu dünyadan boş göçüp sosuza gider iken
Son satim çalıyor hala bana çok erken

Ya kulağım...ya gözüm sonra elim ayağım
Can çekişir vyavaştan ne çare daha sağım
Yaklaşırken sonsuza yavaştan son durağım

Kalbim ah...zavallısın kalbim sen ki kapkara
Zamanı geçti artık çal başını duvara

Çığlıklar patlatarak fışkırsa da damarım
Yine hayattan zevki zevkim diye umarım
Bir kaseyle beynimi HAK divana sunarım

Bu grift soruların altında ezilir de
İniltiler çıkarır o sonsuz da derinde

Çırpınışlar boşuna çaresizlikte boştur
Bu beyinin sahibi hayata bir sarhoştur
İşte ateş işte su onlar kaçar sen koştur

Ceylan olur burda su kor olur burda ateş
Piş ey nefsim pişmanlık duyaraktan burda piş

Dünyanın sonu gelir bir adımlık zaman da
Gözlerim neler görür bu kıpkızıl dumanda
Ve zamandan ileri...ve bilinmez mekanda

Kanatlar üzerinde yankı gelir sırattan
Bu çektiğin çileler hayatta ki rahattan