Kefen Şiiri - Gülcan Güven

Korkuyorum...
Elime kalem almaktan çok korkuyorum.

Çünkü yazacağım her satır,parça parça tüketecek bendeki seni,
Gözyaşlarım alıp götürecek dudak izlerini.

Parmaklarım tutamıyor kalemi,yazamıyorum tek hece,
Yine yalnızlık,yine sensizlik var bu gece...

"Özlüyorum,gel" demeye dilim varmıyor,
Ondandır bu gözlerim halen ağlıyor!

Bilirim gelemeyeceksin,dönmeyeceksin bir daha;
Bedduam yok edecek,havalesin Allah'a.

Kalemimden dökülen her hece; kuru sıkı mermi gibi,
Belki acıtır canını ama öldürmez seni.

Yitirdim sana dair ne varsa; acı,hüzün,keder;
Unutmalıyım seni,bunca ağladığım yeter!

Gözlerini,ellerini,yüreğini arıyorum;
Söyleyemiyorum belki ama seni hala seviyorum!

İnatçıyımdır,bilirsin,senden asla vazgeçmem;
Mülk ve sen olsan seçenek,mülkü hayatta seçmem.

Ne cihan gözümdedir,ne de bir başka değer;
Cenneti verseler gitmem,orda sen yoksan eğer!

Bak coştu yine gönül,yine sevda fısıldar,
Yanımdaysan eğer sen gözlerim hep ışıldar.

Alem ne der düşünmeden seviyorum ben seni;
Çok denedim,bitiremedim bu lanet olası sevgiyi.

"Gel" desem de gelmezsin,çünkü şimdi eldesin;
Sana sözüm kalmadı,diyeceğini el desin!

Tuz basarım yüreğime,özlemem bundan gayrı;
Sen başkasıyla mutlu,ben ise senden ayrı!

Bırakıp gittin öylece,öldürdün beni sebepsiz;
Bedduamdır sevgilim; kal inşallah kefensiz!