Kefaret Şiiri - Gül Aycan

İçimde çözülmez bir kara düğüm,
Döndükçe döner de olur kördüğüm.
Şimdiye dek yokken gece gördüğüm,
Gecemle gündüzüm oldu kördüğüm.

Bu gece gökyüzü bir başka kara,
Gecenin ışığı yetmiyor bana.
Bir ıslak yalnızlık karanlığıyla
Seni hatırlatır, özletir bana.

Bir korku sarar bütün benliğimi.
Islanır yanağım, seni özlerim.
Sevdan şekillenir dudaklarımda.
Gelmesen de yine seni beklerim.

Bekledim, özledim, bir seni sevdim.
Sabahlara kadar yıldız gözledim.
Gün döndü, vakit gece, gök karardı;
Bulutları gördüm, seni görmedim.

Alınma yazılmış bir kara yazı.
Yaşadım ömrümce daim ayazı.
Şimdi yüreğimde bir derin sızı…
Ellerimden varın alın şu sazı.

Artık aşk diye bir şey varsa eğer,
Benim yanıma uğramasın yeter!
Sevsem de sevdayı yaşamak kadar
Ellerim boş kalır diye korkarım.

Beni bırak, ben yaşıyor değilim.
Doğarken ölmüşüm, donmuş yüreğim.
Sende bir sevgi varsa bana dair,
Bil ki, acınmak ölümden beter!

Ben öldüm, sen yaşa, adını yürüt!
Göğsüne tak bir gül, kalbini büyüt!
Kalma gölgesinde bir gül-i zârın
Gül bahçesinde büyüyen söğüt!

Adım Gül, güllere bakar giderim.
Gülsem de ağlarım, bilir yüreğim.
Sevdamı kalbime atar giderim.
Bir bülbül ahını alır giderim.

Şu aşk dedikleri bir zor zanaat…
Seversin, sevdiğin seni sevemez.
Aşk değil, bu sanki bir garip inat…
Seni seveni de gönlün istemez.

Bir bülbülün ahı tutar da beni
Savrulur yaprağım, kurur giderim.
Günün birinde aşk çalar kapımı,
Bir bülbül ahıyla solar giderim.

Bil ki, bu aşk değil, çözülmez düğüm;
Sen çözdükçe o bağlanır yeniden.
Hayal mi, gerçek mi, düş mü gördüğüm?
Her dem en sonunda başlar yeniden.

16 Haziran 2005