Kefaret Şiiri - Zall Barlin

Dokunmanın kutsal eyleminde;
bir bedendeki terin kefareti,
o teni terleten bedenle ödenir …

Dokun bana!
Dokun ki, binlerce sene yeryüzüne gönderilerek birbirimizi arayacağımız,
özlemin o ağrılı,
o acılı sancısını yaşayacağımız yarı kutsalımsı günah,
bizi zambakla karşılamasın.
Dokun ki, sura üflenmesin!
Dokun ki, araf utansın!
Araf boyun eğsin.
Araf olmasın...

Sana dokunmak;
ılıman nefesin sarsıntı yarattığı bedeninin esmer çoğrafyasında,
tahrik eden saklı özneye dokunmak gibidir.
Hazır değilsen,
vahiy edemezsin!