Kefaret Şiiri - Derin Akkurt

Nicedir bir cemre düşmedi kağıtlarıma.
Ki ben bir kasırganın
cümle boşluklarını doldurmaz mıydım?
Tek satır bile yazamadım...
Sayende zamana karışmış tozlu bir aynayım.
Yıllanmış bir ölüyüm.
Üzerime örterek yorgunluğumu
kör noktamda sığlaşanlara hep aynı soruyu sordum:
"Vakit mi dardı yoksa zamanla yerimi başkası mı aldı?"
Bu gidişi bir sus ile köreltip
yüzümün bir karış önünde
bir yıldız gibi kayıp gittiğinde anlamalıydım:
Başını sen yazdın, sonu ise meçhuldü bu hikayenin.
Yüzler silik, vefa desen ıssız bir ada...

Savrulan yaprakların
hüznü yok muydu kaldırımlarda?
Ya sözlerin gönülde?
Yüz yüze gelemesek de
bakışların hep canlıydı zihnimde.
Yontulmuş bir umut muydu bırakamam dediğim?
Halatın ucunu bıraktığın anda anladım ki
beni ne oldurdun ne de öldürdün.
Madem öyle senin de hüviyetin;
o yarattığım giz içinde kalsın.
Yalnızlığa lanet okuyarak sorgulamayacağım bitişleri.
Gidişler dağlamayacak artık yüreğimi!
En hayırlısı; hakikat bana yaren, sana da sır olsun!

Pencereme çat kapı gelen kuşlara değil sitemim.
Düğüm düğüm sökülürken;
yelkenleri suya indirecek nedenlerim mi kaldı benim?
Bu yüzden kalburdan geçirme artık pişmanlıklarını.
Bana bir tek bir kopuşun serzenişini bırak!
Bırak ki özgürce uçan kuşlara bir ömür imreneyim,
Bırak ki dokunaklı şarkılar
bir an önce arınsın kabuklarından!

Ne var ki kendi yasasında
kalıcı bir kırgınlıktı bizimkisi...
Tek yönlü bir uzletin
batıdan doğacak güneşi beklemesi gibi...
Vuruşlarımı hiç karıştırma onlar hepten isabetsizdi.
Bir defa olsun gözlerin toprağa değsin!
Üzerine basıp geçtiğin kardelenlerin gönlünü al!
Nasıl alışılır ki uyaksız yarınlara?
Sıra bana gelmeden seriliyordu bahaneler art arda...
Yokuşlar güya kudret küresiydi...
Zaman ise haddimi bildirmek içindi.
Biz ne yazik ki son dördün yolunu gözleyen kaplumbağalar gibiyiz.
Biraz devrik cümlelerin bağımlısı
biraz da köpüklü dalgaların müptelası...
Yolumuz daha çok uzun.
Söz olsun:
Menzile vardığımız gün,
kefaretimdir sana şu üç günlük ömrüm!
Kefaretimdir...