Kedinin Sonu Şiiri - Haluk Şan Dikmen

Bir kedi yaşarmış köşkün birinde,
Sahiplerinin koynunda,
Sıcak sobanın başına…
Günün birinde bir de bakmış ki bu kedi,
Fare cirit atar,
Evin dört bir yanında…
Serde kedilik var ya,
Bir kovalamış,iki kovalamış fareciği,
En nihayetinde demiş ki:
“Yahu ben,
Zengin bir evin kedisiyim,
Yediğim önümde,yemediğim arkamda,
Uğraşmayayım şu hayvanla…”
Gidip,fareye söylemiş bu kararını,
Farede bir sevinç,bir sevinç,
Uçmuş havalara…
“Sen ne iyi kalpli bir kedisin…” demiş…
“Barış içinde geçinip gitmek varken,
Bu kovalama da ne ola?
Sana da yeter bana da,
Yığınla yiyecek var mutfakta…”
Kedicik ses çıkarmamaya başlamış,
Farenin kilere girip,
Biraz yiyecek çalmasına…
Sahipleri ayaklandığında,
Kendisi yiyecek bulup,
Getirmeye başlamış farenin ayağına…
Yine de hanımı ile beyi,
Bir süre sonra,
Başlamışlar bizimkini suçlamaya…
“Tembel kedi,şişko kedi…”
Diyerek kafasına vurmaya…
“Aman fare kardeş…” demiş bizim kedi,
“Çok da fazla görünme ortalıkta,
Bu sefer benim başım girecek belâya…”
Fare,”Hı,hı…” demiş geçmiş,
Pek aldırmamış bu laflara…
Arkadaşlarını da çağırır olmuş,
Çok şımarmış zamanla…
Kedi otoritesini kurmak istemiş,
Fare tehdit etmiş:
“Komşunun azman köpeği çok iyi dostum,
Rahat verdirmem sana sokağa çıktığında…”
Sünepe kedi sinmiş kalmış,
Fareye boyun eğmiş,
Bakmadan onun küçücük boyuna…

Sonunda bizim kedi kovulmuş evden,
Sokaklarda kalmış kara kışta…
Çaresiz dolaşırken başıboş söylenmeye başlamış,
Aklı gelmiş de başına…
“Herkes belli bir yerden sonra,
Tek başınadır bu dünyada…
Haddinden çok iyilik yaparsan anlamayana,
İşte böyle alırsın soluğu dışarıda…”

20.11.1994