Kedili evin yalnız kadını

Oğlun belki de kızın
Aklına gelince yemeği kedilerin
Rüzgar gibi dönüyorsun evi
Yanaktan düşen bir damla yaş gibi
Oturuyorsun ansızın

Evini ceviz ağacından
Seni kedilerinden tanıyorum
Kedili evin yalnız kadını
Şimdi ne yüzünü hatırlıyorum
Ne de adını

Ordan oraya durmaksızın
Yaralı bir çift güvercin ellerin
Yüzünü yakar içindeki yangının alevi
Kurda kuşa hayat veren güneş gibi
Kendi yarasını sarmaksızın

Seni yalnızlığından
Seni kedilerinden tanıyorum
Kedili evin yalnız kadını
Bıraktığın boşluktan anlıyorum
Burda olmadığını