Kedi Ve İnsan Şiiri - Ahmet Yumuşak

Kim demiş kediye nankördür diye
Ne nankörler gördüm, hepside insan
Kırk yıl taşısan ah diye, diye
Yorulunca sana, yuh diyen insan

Kediler kaçarlar gelen beladan
Bazen canı ister çalar aradan
İnsana dünyayı vermiş yaradan
Daha yok mu diye? İsteyen insan

Okşasan tüyünü dost olur sana
Kapından ayrılmaz kul olur sana
İyilik yapsan da nankör insana
Yapmasaydın diye? Söyleyen insan

Kedi aç kalınca bağırır durur
Bir lokma yemekle sessizce uyur
İnsan aç kalınca susar oturur
Karnı tok olunca, oynayan insan

Kediler sessizdir ama sevilir
Canını yakarsan aslan kesilir
İnsan o heybetle nasıl eğilir?
Sıkıyı görünce, tüneyen insan

İnsan mı, kedi mi daha nankördür?
Kedi tok olunca yemeğe kördür
İnsanı malıyla istersen gömdür
Servete doymayı, bilmeyen insan