Kedi Mina'ya Şiiri - Mustafa Saim Yıldız

O zavallı kedi ilkten şanssızdı
O cami yolunda yapayalnızdı
Çocuklar bilmişti yalnızlığını
Hissetmiş idiler anasızlığını

“Mina” koymuşlardı onun adını
Bilmemişler idi kara bahtını
Her biri biliyor olmaz sahipsiz
Daha çok küçük hem, hem de çelimsiz

Dedim çocuklar biraz bekleyin
Bunu bizim bahçeye götüreyim
Bakalım ona biz annesi gibi
Olalım onun şefkatli sahibi

Tamamdır dediler çok sevindiler
Bizi onu sever korur bildiler.
Mina bir acayip hayvancağızdı
Kedi değildi o, bir kızcağızdı

İnsan gibi alışkındı insana
Tanımasa da sarılırdı sana
Birkaç gün balkonda besledik
Onu da ailecek bir can bildik.

İşe giderken kucağımda yatmak isterdi
Sanki aman beni bırakma derdi
İşten gelişimde ayrı muhabbet
Sanki ederdi ben hoşça bir sohbet

Omuzlarıma çıkmak en çok sevdiği
Bir kere çıktı mı bilmez inmeyi
Uyurdu bahçede bir salıncakta
Diğer kedilerle hep bir kucakta

Saliha’ma oldu en dost arkadaş
Daima özlediği küçük bir yoldaş
O da Saliha’yı çok derin sevdi
Onu sanki annesi, ablası bildi

Nurhansa korkardı kediden fena
O bile sevdalı olmuştu ona
Korka korka verdi yemeklerini
Hep kaçarak sevdi şapşikliğini

Çok söyledik teyzesine al diye
Evinde besle onu ne olur diye
Nesibe istedi çok götürmeyi
Bir türlü beceremedi ikna etmeyi

Bahane, mazeret çok sıralandı
Küçücük Minacık bahçede kaldı
Gün günü, ay ayı kovaladı
Minacığımız üç aya vardı

Yine de minnacık kalakalmıştı
Ne yese içse ona yaramamıştı
Komşular da sevdi onu en içten
İsmail ve Göktuğ, yetmişe yediden

Bir akşam İsmail’le Saliha biraz
İndiler bahçeye sevdiler pek az
Sonraki gün görünmedi hiç Mina
Bir yere gitti dedik üzülme ona

Sonraki gün de görünmeyince
Üç kişi çıkıp aradık gece gece
Siteyi dört döndük öyle maaile
Kederle, umutsuz bütün aile

Sonraki gün Nurhanla eve gelirken
Bir köpeği gördük bahçeden çıkan
Kedileri kovalıyor haydut canavar
Tepemize indi gökte her ne var

Köpeği kovaladım. Bekçi defetti
Lakin katili tanımak perişan etti
Sonraki gün bekçiye sordum ümitsiz
Bu günlerde ölen kedi var mı günahsız?

Dedi sizin bir aşağıdaki ev bahçesinde
Bulmuşlar bir kedi cansız yerlerde
Boyu dedim; rengi, yaşı nasıldı
Tarifi tam uydu yüzüm asıldı

İşe gidene kadar kahroldum bittim
Üç aylıkmış ömrü hem öksüz yetim
Kaç gün etkisinde kaldım yavrunun
O yavrucağın ölümüne biz mi sebeptik?

Onu kucağımızdan hiç indirmedik
Kötülük bilmedi korku bilmedi
Kaçmayı bilmedi ölüm bilmedi
Karşısına çıkınca aç bir köpek

Ona da sarıldı sandı sevecek
Keşke dedim onu hiç sevmeseydik
Onu kendimizden can bilmeseydik
O da güvenmezdi o canavara

Belki de kaçardı almazdı yara
Allahım affetsin bu da imtihan
Neye yansan bilmem neye ağlasan
Saliha’mın gözünün yaşlarına mı
Kaderin tokatlarına taşlarına mı
Arada bir açıp bakarım resmine
Koca kulaklarına güzel rengine