Kederler Şiiri - Duahan Hancı

Geceler yine aldı başını gidiyor.
Bilinmez,
Belki beni derin duygulara sürüklüyor.
Sonu gelmez, bitip tükenmez sevdalara.
Anlaşılmaz,
Bu zifiri karanlık neler doğuracak geceme?
Belki umut, belkide ümitsiz kederler.
Sabahlar gelmez gibi geliyor,
Şafak hiç sökmez.
Güneş hiç doğmaz gibi sanki
Özlemler bir dev oldu içimde
Hasret ne kadar yakınsa bana,
Vuslatta uzak bana işte öylesine.
Geri gelmez
Güzel günler, sevdalı sözler.
Acaba,
Bir mutluluk şehri var mıdır bir yerlerde?
Beni anlatan,
Her adımında bir sevgi,
Her karesinde sevinç olan bir yer! ...
Düşünülmez,
Hayal etmekle, ümit etmekle bitmez.
Kederleri olmayan insanlar var mıdır ki?
Yoksa,
Bir ben miyim böyle efkarlı?
Şöyle diyorum;
Süzülse yüreğimden kederler, üzüntüler.
Süzülmez,
Bir bütünüz biz.
Ne ben onsuz olabiliyorum,
Ne de o bensiz.
Ne o çekip gider hayatımdan,
Ne de ben yollayabilirim! ...

İstesem de İstemesem de
İstenmez.
Nereye kadar bu mutsuz günler?
Çıkıp gitse benliğimden, yüreğimden
Yıpratmasa şu yıkık gönlümü artık.
Gitmez!
Alnına yazılmış insanın.
En mutlu insan da bile vardır gizlisi.
Ama
En kederli insan da bile vardır, ufak bir mutluluk.
Uğraşlar, çabalar bomboş.
Yalnızken kederliyiz,
Kederliyken yine öylesine yalnızız.
Yapayalnız! ...
İçin yanıp tutuşurken,
Alevler birer birer yanıp sönerken,
Çare yok,
Ağlanılmaz.
İçinde seller coşsa bile dışarı atılmaz.
Atılmaz, satılmaz, bırakılmaz...
Açılmaz
Yüreklerin kapıları! ...
Hep kilitlidir sanki mutluluklara.
Gerçektir,
Hayat, sevgi, keder.
Gerçek değildir,
Geçicidir,
Aşklar, mutluluklar, sevinçler.
Şiirler,
Anlatır herşeyi ama?
Sadece kendimi anlatamıyorum.
Ne kadar da içimi döksem,
Bir tek dertlerimi yazamıyorum,
Yazılmaz! ....