Birikmiş Kederler Kumbarası

İnsan bazan o kadar daralıyor,
O kadar bunalıyor ki
Bir ışık arıyor,
Bir aydınlık, bir umut,
Tutunmak için bir dal...
Çünkü bazan insanın kolu da, kanadı da,
Hatta kalbi de kırılıyor...

Kalbim kırık bir ülkenin yıkık ve dökük başkenti şimdi.

Ömrümün bütün acılarını sanki yeniden yaşıyorum.
Birikmiş kederler kumbarasının kapağı açıldı bugün.

Ve kelimelerim çaresiz,
Kelimelerim sahipsiz
Ve anlatmak istediklerimi anlatabilmekten yoksun...

Ve artık ağrıyan,
Yanan canım değil,
Kalbim...

Kalbim tutamıyorum artık seni.

Herkes gitti zaten,

Sen de bırakıp gitme beni.

Kalbim...