Keder Ve Hüzün Şiiri - Gülseren Çobanoğlu

Anamdan doğdu doğalı yüzüm gülmedi
Ağlayarak gelmişim fani dünyaya
Ağlayarak gideceğim galiba öbür dünyaya
Herkes ağlayarak gelir ama
Bir süre sonra gülücükler saçar etrafa
Bense hep ağlarmışım bebekliğimde
Sanki biliyormuşum başıma gelecekleri
Biliyormuşum kaderimin karalığını
Biliyormuşum derdin kederin yakamı bırakmayacağını
Herkesi güldürürken beni hep ağlatacağını
Biliyormuşum anasız babasız sevgisiz kalacağımı
Hangi dalı tutsan elimde kırılacağını
Ele kış da bile açan güneşin
Bana yazın ortasında bile kararacağını
Havanın kaderime ağlarcasına bulutlanacağını
Ne suçum var Allah’ım
Karışmam kimsenin beşini üçünü
İstemem asla kimsenin kötülüğünü
Bende bu vatanın evladıyım
Gelmedim bilinmeyen bir ülkeden
Gelse ona bile kucak açılır insanlık adına
Niye, niye gülmüyor benim yüzüm
Hiç ama hiç yakamı bırakmıyor,
Keder ve hüzün, keder ve hüzün