Keder Günlerinin Köleleri.

Seni ben çağırdım,ey insan,
Ben düşlerinizin kraliçesiyim,
Huzuruma çıkma şerefini,
Bahşettim sana,
Şimdi emirlerimi dinle,
İnsan soyuna iletmen için,
Seni seçtim diyerek devam etti;
‘’Düşler ülkesinin kapısını,
Bir devin beklediğini söyle,
Düşler ülkesinde bir düğün,
Ziyafeti verildiğini anlat,
Düğünlük giysileri olmadan,
Kimse giremez buraya,
Düşler ülkesinin bekçisinin,
Aşk meleği olduğunu söyle,
Alnına aşk’ın işareti kazınmamış,
Kimse giremez bu cennete,
Derelerinden nektar akar,
Aşk melekleri,sevda çiçekleriyle,
Göklerde uçar kuşların eşliğinde,
Aşk şarabından içerler,
Aşkın,sevdanın türkülerini,
Söylerler aşıklarla birlikte.
Çiçeklerin hoş kokularını,
Tarif et insanlara,bilsinler ki,
Buraya,düşler ülkesinin,
Çocuğundan başkası giremez’’

De ki,insanlara,
‘’Onlara bir kadeh dolusu,
Sevinç gönderdim,
Ama onlar cahillikle,
Sevinç kadehini döktü,
Sonra gittiler birlikte,
Karanlığın meleği Keder’in,
İçkisiyle doldurdular kadehlerini,
İçtiler bütün geceler boyu,
Keder sarhoşu oldular hepsi’’
Ve deki onlara;
‘’Günlerini düşler ülkesinde,
Geçirmeyen insanlar,
Keder günlerinin kölesi,olurlar’’