Keder Esintisi Şiiri - Derya Kızılgöz

Keder üşüşünce aşkın girizgahlarına
Bir söylenti kopar
Kökle dal arasında
Yapraklar savrulur
Yaylıma çıkan sürü misali
Dağılır etrafa
Solgun yanaklara düşer kopan gül yaprağı
Esintiyle gelir açık pencereden içeri
Dalgalanır toprak yüzünde gün sıcağı
Uyku kaçıran
Baykuş nöbetinde
Koyulaşan gecelerin
Gün yorgunluğuna yetişemediği her yeri sarar

Düşlerin terkisinde koşturur
Yelesine tutunup bir yılkının
Uzaklaşır
Uçarcasına bir düş kaçağı
Tan yeri ağarırken
Murran yaprağında
Gönlün durak verdiği an
Saklanır
Duygular sözcüklerle avunurken
Ebedi güzelliklere arka çıkmak için
Sessizliğin tınısında saydamlaşarak

Alnımızda ölümsüzlük kuşağı
Evrenin
Gelmiş geçmiş tanıkları
Bir çift gözden bakar
Ne gülmek asılmış simasına
Ne de ağlamak
Gölgesi düşmüştür tasanın
Ağır ağır kederden taştığı vakit
Dirilir hayat
Gözlerden ağdıkça
Şafak

Son aşktır belki de
Bu son çile
Düşüncelerle kıskıvrak
Yakalanan baş
Mabedine inince
Kötülüklerin önündeki perde
Her nefeste aralanır
Gök üzgünlüğü salarken nedensiz
Yeryüzü yorgunluğunu sulara salmıştır
Vücutsuz alemde
Birbirinde başlayan
Birbirinde tükenen
Gücün eteklerine tutunmuş
Yamaç sarnıçlarında
Yüzlerinin karasını yıkayıp
Birbirine ayanların ardı sıra
Uçuverir gönül kuşları
Çırpınıp duran kalpleri sukuta almaya