Keçi ve İnsanlar (Manzum Masal)

Adı Nijerya olan geniş bir ülke varmış;
Bu ülkede, siyah renk hoş insanlar yaşarmış.

Gayet tuhaf bir inanç yerleşikmiş bunlarda;
Halbuki, başka yerde, görünür oyunlarda.

Mideyi tok edermiş her öğünde yenen şey;
Amma, aklı bozarmış 'karabüyü' denen şey.

Günlerden bir gün olmuş, iki kişi görmüşler;
Önce eğlence sanıp için için gülmüşler;

Görülen kişilerde, bakmışlar ki, silah var;
Yapıları pek geniş, başlarında külah var;

Kestirmişler Mazda'yı ışıldayan gözlere;
'Araklamak' tabiri, yavan kaçar sözlere.

Nijerya insanları, 'vay be' demişler hemen!
Cesaret meyvesini alıp yemişler hemen!

'Hurra' edip koşmuşlar silahlı kişilere;
Birazcık da tafrayı atmışlar dişilere.

İki hırsız, bu hâlde, korkudan apışmışlar;
Silah olsa da elde, tabana yapışmışlar;

Öyle hızlılarmış ki, kayıp olmuş izleri;
Buruşmaya başlamış halkın gülen gözleri.

Neyse, uzatmıyalım, masal tadında kalsın;
Sona gelindiğinde herkes bir hisse alsın.

Hırsız kovalayanlar, aramışlar etrafı;
Arar gibi evlerde dolap, kiler ve rafı;

Görmüşler 'mee' ederek sakin duran bir keçi;
O keçi, keçilerden, gösterişli pîr keçi;

Atılmışlar üstüne hep birden, sevinerek;
Keçiyi kavramışlar, 'işte hırsız' diyerek.

Keçi düşmüş o anda, şaşkınlığın içine;
Benziyor demiş bunlar insanların piçine.

Ahali, mutlu-mesut, karakola varmışlar;
Polis'e, ver cezayı, diyerek yalvarmışlar.

Bu keçi, başka keçi, önce insandan idi;
Bizim gibi et kemik, kırmızı kandan idi;

Yaptı bir karabüyü, baş eğildi, yüz soldu;
Tip attı. Boy değişti. İşte, bu keçi oldu.

Polis, bakmış bir garip, yazık ki, gülememiş;
Evvel keçi olanlar karşımda, diyememiş.

(29 Ocak 2009)